بمبگذاری تروریستی در محل تظاهرات صلح آنکارا و فراخوان به اعتصاب عمومی
برگردان: آرام نوبخت
روز شنبه، ۱۰ اکتبر، وقوع دو انفجار مهیب در محل راهپیمایی صلح با سازماندهی شماری از اتحادیه های کارگری در آنکارا، پایتخت ترکیه، طبق آخرین داده ها، دستکم ۱۲۸ کشته و صدها مجروح برجای گذاشت. این بزرگترین حملۀ تروریستی تاریخ ترکیه محسوب می شود. بسیاری از قربانیان همچنان در بخش مراقبت های ویژۀ بیمارستان های مختلف به سر می برند، در حالی که تعدادی از اجساد هنوز شناسایی نشده اند. این حمله، با چنین ابعاد انسانی و سیاسی، کشور را تامغز استخوان به لرزه درآورده است.
تظاهرات روز شنبه، از سوی «کنفدراسیون اتحادیه های کارگری بخش عمومی» (KESK)، «کنفدراسیون اتحادیه های انقلابی ترکیه» (DİSK)، «انجمن پزشکان ترکیه» (TTB) و «اتحادیۀ انجمن های مهندسین و معماران ترکیه» (TMMOB) سازمان یافته بود. چند دقیقه پیش از آغاز اعتراض، بمبی در محل تجمع فعالین حزب چپگرا و کردی HDP منفجر شد. انفجار دوم در حدوداً پنجاه متری انفجار نخست رخ داد که ویرانی و تلفات بیشتری برجای گذاشت. شاهدان عینی، از جمله اعضای «آلترناتیو سوسیالیستی» (شاخۀ «کمیتۀ انترناسیونال کارگری» در ترکیه) که تنها چند دقیقه پس از انفجار به محل رسیده بودند، صحنه هایی از رعب و وحشت غیرقابل توصیف را گزارش کردند.
آن ها همچنین گزارش هایی مبنی بر تلاش پلیس برای جلوگیری از کمک به قربانیان را تأیید کردند. گاز اشک آور به سوی جمعیت معترضین بازمانده از حادثه شلیک شد و آمبولانس ها متوقف شدند. حتی پیش از رسیدن نخستین آمبولانس ها، پلیس ضدّ شورش به محل کشتار اعزام شده بود. «حسین دمیردیزن»، از «انجمن پزشکان ترکیه» (TTB) گفت: «در همان حال که پزشکان اتحادیه های امدادگران درخواست اهدای خون می کردند، حکومت اعلام کرد که نیازی به خون نیست. اگر امدادگران پیش از این در تظاهرات حضور نداشتند، تعداد تلفات و مصدومین بسیار بالاتر می بود».
تقریباً بلافاصله پس از حمله، رژیم در اقدامی روشن برای جلوگیری از انتشار گزارش های مردمی و به منظور دادن دست بالا به رسانه های تحت کنترل «حزب عدالت و توسعه» (AKP)- که گروه های چپ یا حزب کارگران کردستان (PKK) را متهم به دست داشتن در این دو انفجار نمودند- تصمیم به مسدود کردن توئیتر و فیسبوک گرفت.
نخستین واکنش نیروهای دولتی، مطلقاً هیچ تردیدی دربارۀ موضع رژیم در رابطه با آن چه که نه صرفاً یک تراژدی بلکه به وضوح یک قتل عام سیاسی هماهنگ شده است، باقی نگذاشته. نقش مشخص رژیم اردوغان در این حمله هر چه باشد، مسئولیت سیاسی آن برجسته است. این بمبگذاری در بستر استراتژی تشدید و تهییج فزایندۀ حملات نیروهای رژیم اردوغان و آدمکشان او- حتی حملات فیزیکی- به جنبش ملی کردها و چپگرایان طی ماه های اخیر رخ داد. جنگ بی رحمانه ای از سوی ارتش ترکیه علیه PKK و مردم کرد در جنوب شرقی کشور در جریان است که صدها کشته بر جای گذاشته است. اگرچه PKK روز شنبه اعلام کرد که تا پیش از انتخابات ۱ نوامبر ترکیه آتشبس خواهد کرد، اما ارتش ترکیه مواضع PKK را در جنوب شرقی ترکیه و شمال عراق بمباران کرد که کشته های زیادی تا آخر هفته دربر داشت.
کوبیدن های رژیم بر طبل «مبارزه با تروریسم» هیچ کسی را فریب نمی دهد. این شعار اساساً به عنوان پوششی برای سرکوب چپ ها است که پایگاه فعالیت HDP را نشانه رفته است؛ تاکنون HDP در معرض کارزار ارعاب دولتی بوده است. طی سال های گذشته، داعش و سایر گروه های جهادی بر عکس از همدستی دولت ترکیه در فعالیت های آنان در ترکیه، منتفع شده اند.
پریشانی و خشم
پریشانی و سوگ به دنبال انفجارهای مهیب روز شنبه به سرعت به خشم علیه حکومت AKP در ترکیه و حتی در سح جهانی مبدل شد. بعد از ظهر روز شنبه، ده ها هزار نفر در استانبول و سایر شهرها علیه حکومت دست به تظاهرات زدند. روز یکشنبه، در آنکارا، نزدیک به ۱۰ هزار نفر به خیابان ها و همان میدان نزدیک ایستگاه راه آهن که بمب گذاری های روز قبل رخ داده بود، بازگشته بودند. همین امر، جوّ مبارزه جویی و جسارت موجود را نشان می دهد. در مراسم خاکسپاری برخی از قربانیان، خشم توده های مردم عمق بیشتری می یافت، بعید است که چنین خشمی به این زودی بخوابد.
چهار کنفدراسیون اتحادیه های کارگری چپ، فراخوان به یک اعتصاب عمومی ۴۸ ساعته در روز دوشنبه و سه شنبه، مورخ ۱۲ و ۱۳ اکتبر، دادند. این یک اقدام بسیار مقتضی و مناسب است که باید از سوی جنبش چپ، کارگری و اتحادیه های سرتاسر جهان پشتیبانی شود.
یک اعتصاب عمومی، با گردهم آوردن مردم کرد و ترک به مبارزۀ متحد، بهتری پاسخ به تلاش های اردوغان و باند حاکم او به بهره برداری از خون کارگران برای سیاست «تفرقه انداختن و حکومت کردن» و تقویت قدرت خود و سود سرمایه داران متنفذِ مورد دفاع همین قدرت، است.
با دیدن درماندگی و ناتوانی کامل دولت و نیروهای پلیس از محافظت از مردم، در نتیجه راهپیمایی و گردهمایی های اتحادیه ها و فعالین چپ باید به شکل مناسب محافظت شود. تمهیدات مناسب دفاع از خود، دربرگیرندۀ تمامی اجتماعات، می بایست در پیوند با سازمان های کارگری اتخاذ شود.
کمیتۀ انترناسیونال کارگری، همبستگی، همدردی و تسلیت خود را به تمامی قربانیان حملۀ شنبه، تمامی کسانی که بستگان و دوستان و رفقای خود را از دست داده اند، ابراز می دارد. بهترین راه برای ادای احترام به جان باختگان، تجدید مبارزه علیه رژیم استبدادی و آدمکش اردوغان، نظام سرمایه داری و قدرت های امریالیستی پشت آن، و برای یک جهان سوسیالیستی و دمکراتیک است. بگذارید اطمینان دهیم این اعتصاب، تنها آغاز ساختن یک جنبش توده ای و متحد کارگران و جوانان است که می تواند این رژیم آدمکش را به زباله دان تاریخ بیاندازد.
۱۲ اکتبر ۲۰۱۵
