به بهانۀ ۱۷مه، روز جهانی مبارزه با هموفوبیا، ترنسفوبیا، بایفوبیا
برگردان: آرام نوبخت
جنبش دگرباشان با مبارزات خود، طی چند سال گذشته به دستاوردهای بسیاری رسیده؛ اما نبرد پایان نیافته است. رأی «دیوان عالی» علیه «قانون دفاع از ازدواج» (DOMA)، به بالا رفتن امیدهای مردم بسیاری انجامیده که مدت ها انتظار کشیده بودند تا رابطه با شریک شان به رسمیت شناخته شود و از این حقّ دمکراتیک ابتدایی که برای اکثر مردم مسجل و مفروض است بهره مند شوند.
این دستاورد، ماحصل یک مبارزۀ سخت بود. این پیروزی، نتیجۀ خون ها، عرق ها و اشک هایی بود که جنبش دگرباشان و متحدین اش ریختند، و نه هدیه ای از سر لطف «دیوان عالی» یا حکومت اوباما.
هنوز در ۲۹ ایالت امریکا اخراج کارکنان «کوییر» به خاطر جنسیت شان از سوی کارفرمایان خصوصی قانونی است! سیستمی که کلّ اقشار مردمش را به شهروند درجۀ دو محدود می کند، قابل پذیرش نیست. با بحران جاری سرمایه داری، یافتن و حفظ مشاغل امن و باثبات دشوار است و برای تحت استثمارترین بخش های کارگران دگرباش- سیاهپوستان، لاتین تبارها، تراجنسیتی ها و مهاجرین- تقریباً نزدیک به ناممکن. سطح فقر در بین مردان همجنسگرا و غیرهمجنسگرا ۱۳ و ۱۵ درصد است، و برای زنان همجنسگرا و دوجنسگرا در حدود ۲۴ درصد، در حالی که این رقم برای زنان دگرجنس گرا به ۱۹ درصد می رسد. افراد تراجنسیتی ۴ برابر بیشتر از مردم جامعه به طور کلی با احتمال زندگی در فقر رو به رو هستند و از هر ۵ نفر یکی بی خانمانی را تجربه می کند.
سیستم سرمایه داری علت ریشه ای بحران است و اکنون می خواهند این بحران را با سیاست های ریاضتی و کاهش هزینه های اجتماعی به دوش کارگران بیندازند. به علاوه، با ریاکاری تمام سال ها از ازدواج همجنسگرایان به عنوان موضوعی سیاسی استفاده کرده اند و تنها اکنون است که از آن به عنوان هویج در برابر چماق بهره می برند. دمکرات ها، حزب سرمایۀ بزرگ هستند. آن ها هرگز مدافعین حقوق ما نخواهند بود (این کلینتون بود که در وهلۀ نخست «قانون دفاع از ازدواج» را امضا کرد). تنها اتحاد میان کارگران دگرباش و جنبش وسیعتر کارگری است که می تواند بدیلی جدّی در برابر حملات طبقۀ سرمایه دار و سیاستمداران ها ایجاد کند.
به اعتقاد ما وضع قوانین و اصلاحات برای تضمین برابری حقیقی کافی نیستند. برای برابری، یک بنیان مادی ضروری است: بهداشت و درمان باکیفیت و رایگان برای همه؛ حقوق و دستمزد برابر فارغ از نژاد، وضعیت تأهل، ترجیح جنسی، هویت جنسی یا شکل و ظاهر؛ اشتغال کامل و برنامه های مسکن برای مقابله با فقر و بی خانمانی؛ و حقّ سازماندهی جمعی در محیط های کار برای جلوگیری از پایمال شدن حقوق خود.
تنها یک حزب کارگری، متکی بر اتحادیه ها و مسلح به یک برنامۀ مبارزاتی سوسیالیستی است که می تواند این مزایا را تضمین و علیه استثمار سرمایه داری و نژادپرستی و تبعیض علیه دگرباشان که خود تقویت و از آن تغذیه می کند، مبارزه کند.
http://
