سیریزا: شریک کامل جنایت تاریخی علیه پناهندگان

بیل فان آوکن / برگردان: آرام نوبخت

روز دوشنبه، با آغاز سفر کشتی های مملو از صدها پناهنده و مهاجر اخراجی از جزایر یونانی «لسبوس» و «خیوس» در دریای اژه به مقصد شهر ساحلی «دیکیلی» ترکیه، یک جنایت بین المللی با ابعاد تاریخی رقم خورد.

حکومت های اروپا به پناهندگانی که اکثراً از خشونت های مرگبار ناشی از مداخلات امپریالیسم امریکا و اروپا و همین طور جنگ های نیابتی در سوریه، عراق، افغانستان و بخش های مختلف آفریقا می گریزند، می گویند که جایی برای آن ها در این قاره یا حتی این سیاره نیست. پناهندگان را به زور در قایق ها بار می زنند و دوباره به سوی کُشتارگاه ها پرتاب می کنند.

طبق توافق غیرقانونی و کثیفی که میان اتحادیۀ اروپا و ترکیه منعقد شده است، کسانی که موفق شده اند با به خطر انداختن جان خود در قایق های سوراخ به سواحل اروپا راه پیدا کنند، از همان مسیری که آماده اند بازگردانده می شوند. این پناهندگان به زیر ساطور رژیم استبدادی رجب طیب اردوغان می روند که برای انجام این اقدام کثیف میلیون ها یورو پول و انواع پاداش ها را دریافت کرده است.

اخراج های فله ای، همراه با بازداشت پناهندگان در وضعیت فلاکتِ خفت بار، نشانه ای است از بسته شدن مسیر ترانس-بالکان برای فرار به اروپای غربی. این اقداماتِ تنبیهی نه فقط فرسنگ ها با توقف جریان پناهندگان فاصله دارد، بلکه در بهترین حالت این موج رنج انسانی را به سوی مسیرهای خطرناک تری نظیر لیبی هُل خواهد داد و به تلفات شدت خواهد بخشید.

گروه «پزشکان بدون مرز» تا پیش از نخستین اخراج های فله ای، کلینیک خود را در کمپ پناهندگی اصلی واقع در جزیرۀ لسبوس تعطیل کرد. سرپرست این گروه امدادی توضیح داد که «ادامه دادن به کار در داخل این جا، ما را شریک جرم سیستمی می کند که به نظر ما هم ناعادلانه است و هم غیرانسانی». او اضافه کرد که گروه «پزشکان بدون مرز» نخواسته است «جزئی از سیستمی باشد که هیچ اهمیتی برای نیازهای انسانی یا حمایتی پناهجویان و مهاجرین قائل نیست».

به همین ترتیب آژانس پناهندگی سازمان ملل (UNHCR) ضمن پایان دادن به عملیات اصلی خود در یونان، اعتراض کرد که کمپ های پناهندگی به «مراکز بازداشت» برای اخراج های گسترده تبدیل شده اند.

اما یک سازمان هم هست که با لگدمال کردن حقوق اولیۀ پناهندگان و بازپس فرستادن آن ها به سوی زندان، شکنجه و مرگ، در ارتباط با این اخراج ها و بازداشت های اجباری چنین بیم و اضطراب هایی از خود نشان نداده است: سیریزا (ائتلاف چپ رادیکال)، به عنوان حزب حاکم کنونی یونان.

حکومت یونان، به عنوان ائتلافی میان سیریزا و «یونانی های مستقل» (یک حزب ناسیونالیست راست­گرا)، شریک بی چون و چرای سخت­گیری های اتحادیۀ اروپا نسبت به پناهندگان است. جمعه شب گذشته، پارلمان یونان به اجرای قوانین حقوقی و اجرایی و همین طور قدرت بیش­تر پلیس رأی داد تا روند اخراج پناهندگان را بر طبق توافق اتحادیۀ اروپا و ترکیه تسهیل کند. تنها یکی از قانون گزاران سیریزا علیه سرکوب های جدید رأی داد و یک نفر دیگر رأی ممتنع.

مابقی نمایندگان، شانه به شانۀ جناح راست، به آغاز و پیگیری سیاست جنایتکارانه ای رأی دادند که نقطۀ عطفی در نابودی حقوق پناهندگان است و این خود علامتی است دال بر صعود جهانی میلیتاریسم و حرکت ممتد به سوی جنگ جهانی.

حکومت الکسیس سیپراس برای سرکوب، جمع آوری و اخراج پناهندگان، مشغول استفاده از ارتش یونان و پلیس ضدّ شورشی است که در صفوف آن حضور هواداران حزب فاشیستی و مهاجرستیز «طلوع طلایی» به هیچ وجه کم نیست. سیاست حکومت سیریزا در قبال پناهندگان، در نقطۀ مقابل همدردی گستردۀ مردم یونان با پناهجویان گرفتار مخمصه است. حکومت سیریزا در واکنش به این موضوع در تلاش است که سازمان های همبستگی با پناهجویان را مجرم جلوه دهد، در حالی که خود از تاکتیک های خشن پلیسی برای توقف پوشش رسانه ای و خبری سیاست های ضدّ پناهندگی اش استفاده می کند.

آغاز اخراج های فله ای مصادف است با ازسرگیری مذاکرات در آتن میان حکومت سیریزا و به اصطلاح «گروه چهارگانه» (کوارتت)، شامل اتحادیۀ اروپا و صندوق بین المللی پول، حول دور جدید سیاست های ریاضتی و نابودی بیش­تر استاندادرهای زندگی طبقۀ کارگر یونان.

کم­تر از ۱۵ ماه پیش بود که سیریزا و سیپراس، با ادعای «چپ» و حتی «سوسیالیست» بودن، سوار بر موج مخالفت های مردمی با خواسته های ریاضتی اتحادیۀ اروپا به قدرت رسید. ظرف مدتی که به زحمت به هفت ماه می رسد، حکومت سیریزا بعد از فراخواندن رفراندومی که طی آن درخواست های ریاضتی اتحادیۀ اروپا قاطعانه رد شد، به تمهیداتی به مراتب ویرانگرتر از آن چه حکومت های راست­گرای پیش از آن اجرا کرده بودند، تن داد.

سال گذشته، تمام گروه های چپ نما در سطح جهانی، از حزب «ضدّ سرمایه داری نوین» فرانسه تا «سازمان سوسیالیستی بین المللی» در امریکا و «حزب کارگر» برزیل، به انتخاب سیریزا به عنوان پیروزی طبقۀ کارگر شادباش گفتند. تنها کمیتۀ بین المللی انترناسیونال چهارم بود که از همان آغاز هشدار داد که سیریزا «معرف راه برون رفت از بحران» نخواهد بود، بلکه «خطر عظیمی را نمایندگی خواهد کرد».

همان طور که توضیح دادیم: «سیریزا با وجود چهرۀ بیرونی چپ ­گرایانۀ خود، یک حزب بورژوایی است که بر اقشار مرفه طبقۀ متوسط اتکا دارد. سیاست های این حزب از سوی بروکرات های اتحادیه ها، آکادمیسین ها، متخصصین و کارگزاران پارلمانی تعیین می شود که همگی در جستجوی دفاع از امتیازات خود از طریق حفظ نظم اجتماعی موجود هستند».

پس از تسلیم خفت بار سیریزا در برابر اتحادیۀ اروپا و پذیرش آن چه که معادل است با بردگی شبه استعماری یونان در برابر سرمایۀ مالی آلمان و جهان، کمیتۀ بین المللی بیانه ای را صادر و اعلام کرد: «توده های مردم در حال رویارویی چهره به چهره با ورشکستگی و خیانت احزاب سیاسی ای هستند که طی یک دورۀ کامل تاریخی، بر جنبش های اعتراضی و آن چه که به عنوان سیاست های چپ جا زده شده است، سلطه داشته اند…. این احزاب تا دهه ها سیاست های خود را به عنوان سیاست های رادیکال یا ضدّ سرمایه داری جا زدند، در حالی که در واقعیت امر چنین نبودند. نخستین تجربۀ آن ها در حکومت نشان داد که تمام این ادعاهای ظاهری، یک شیادی و پوشش سیاسی بوده است برای سیاست های حامی سرمایه داری با هدف پیشبرد منافع ۱۰ درصد بالایی جامعه به بهای طبقۀ کارگر».

تحلیل کمیتۀ بین المللی انترناسیونال چهارم اکنون با سیاست جنایتکارانۀ سیریزا در قبال پناهندگان، بیش از قبل و به شکلی تراژیک به اثبات رسیده است. در حالی که شمار زیادی از گروه های چپ نمای جهان با توجیه جنگ های تغییر رژیم در لیبی و سوریه به عنوان مداخلات «بشردوستانه» یا حتی «انقلاب»، از امپریالیسم حمایت سیاسی کرده اند، سیریزا با استفاده از قدرت دولت پلیسی برای آزار و اذیت قربانیان این جنگ، یک همیاری عملی را به شنیع ترین شکل آن به نمایش گذاشته است. همین امر تمام ادعاهای «حقوق بشری» امپریالیسم و کارگزاران چپ نمای آن را درهم شکسته است.

مبارزه با جنگ و دفاع از طبقۀ کارگر و پناهندگان، مستلزم ساختن یک حزب انقلابی جدید برای مسلح کردن مبارزات توده ای پیش رو به یک برنامۀ انقلابی، سوسیالیستی و انترناسیونالیستی است. چنین احزابی تنها در مبارزۀ آشتی ناپذیر برای افشا کردن و شکست دادن سیریزا و سایر مدافعین چپ نمای نظام سرمایه داری می توانند ساخته شوند.

۵ آوریل ۲۰۱۶