گزارش میدانی از آتن
رابرت استیونس و کریستوف درایر
برگردان: آرام نوبخت
پس از آن که نزدیک به دو سوّم شرکت کنندگان در انتخابات روز یکشنبۀ یونان، علیه سیاست های ریاضتی اتحادیۀ اروپا رأی دادند، مردم در خیابان های آتن با نگرانی انتظار نخستین نتایج مذاکرات بروکسل حول یک تفاهمنامۀ جدید را می کشند.
اکثریت مردم امیدوارند که پس از این رأی «نه»، نخست وزیر یونان، الکسیس سیپراس، بتواند به توافق بهتری با اعتباردهندگان اتحادیۀ اروپا دست یابد. با این حال اعتقاد چندانی به این نیست که حکومت یونان تعهدات خود به دنبال رأی «نه» را محقق سازد و به ریاضت پایان دهد. اکثر مردم نگران هستند که تمهیدات ریاضتی جدیدی در کار باشد که دیگر از عهدۀ آن بر نیایند.
در ایستگاه متروی «آگیوس یوآنیس»، «سفانوس» مطمئن نبود که آیا سیپراس می تواند به توافقی با ریاضت کمتر دست پیدا کند یا خیر. او گفت «این موضوع خیلی زیاد به آلمان و سایر حکومت ها بستگی دارد. اما مردم یونان دیگر توان تحمل سیاست های ریاضتی را ندارند. بنابراین اگر حکومت با کاهش بیشتر هزینه های اجتماعی توافق کند، در وضعیت خیلی سختی قرار خواهد گرفت».
«سفانوس» در حال تحصیل در زمینۀ مواد شیمیایی و غذایی است. مادر او ۳۰ ساعت در هفته در یک سوپر مارکت کار می کند و تنها ۳۵۰ یورو درآمد دارد. پدر او رانندۀ اتوبوس است. او قبلاً بیش از ۱۰۰۰ یورو در ماه به خانه می آورده است، اما الآن این رقم به دلیل کاهش هزینه های اجتماعی به دستور اتحادیۀ اروپا و صندوق بین المللی پول، به ۶۰۰ یورو تقلیل یافته است. خانوادۀ او به اجبار باید مالیات منفور بر املاک را هم متقبل شوند، چرا که آن ها مالک یک آپارتمان کوچک هستند.
برای «سفانوس» و دوست او «کِوین»، تنها امید، مبارزۀ وسیع در سطح اروپا علیه این کاهش هزینه های اجتماعی است. او گفت: «رأی “نه” ما یک پیام بود. ما باید در همۀ کشورهای اروپا ریاضت را تمام کنیم و به همین خاطر هست که باید متحد باشیم و نه متفرق». وقتی گزارشگران ما به او دربارۀ موج رو به رشد اعتصابات در آلمان علیه حملات به استانداردهای زندگی کارگران گفتند، او گفت: «رانندگان قطار در آلمان، کارگران پست و کارگران مهدکودک ها، کارگران بلژیک و فرانسه و یونان، همه باید برای مبارزه با بحران متحد باشند».
«النی» که به تدریس تاریخ هنر و هنرهای زیبا مشغول است، با خبرنگاران ما در بیرون از ادارۀ بیکاری شلوغ OAED در «اومونیا»، در مرکز آتن، صحبت کرد. او در رفراندوم رأی «نه» داد. او گفت: «این رأیِ روشنِ “نه” خیلی مهم هست. والا مستقیماً به گذشته برمی گشتیم. یعنی به یک دولت پلیسی، کوهی از توافقات ریاضتی، و وضعیت به مراتب وخیم تر حقوق بازنشستگی سالمندان. دریافتی خود من هم حتی کمتر و کمتر می شد.»
او امیدوار است که رأی «نه»، حکومت یونان را در موقیعت بهتری برای مذاکراه با وام دهندگان قرار دهد و مانع تمهیدات ریاضتی وسیعتر و بیشتر بشود. معلمان یونان در تعطیلات تابستان اخراج می شوند و «النی» مجبور بوده است به ادارۀ بیکاری گزارش بدهد. او تنها ۳۶۰ یورو به عنوان مزایای بیکاری دریافت می کند. او برای پرداخت اجازه خانه که به ۲۷۰ یورو می رسد دچار مشکل است، چون شریک زندگی او نیز بیکار است. او می گوید: «البته والدینم کمک می کنند. همه به هم کمک می کنند. برخی دوستان کشاورز هستند و به ما سبزیجات می دهند. تلاش می کنیم زنده بمانیم».
«النی» یونان را جزئی از یک آزمایش بزرگ می بیند که همۀ کشورهای جنوب اروپا را در بر می گیرد. او معتقد است آلمان عمداً تلاش می کند که حقوق کارگران یونان را پایین بیاورد تا به نیروی کار ارزان در اروپا دسترسی پیدا کند. به گفتۀ او «از آن جا که ما یک ارز واحد داریم، جلوگیری از این موضوع در داخل اتحادیۀ اروپا دشوار هست». در عین حال او مخالف خروج یونان از اتحادیۀ اروپا است.
وقتی از او سؤال شد که چه چشم اندازی برای پایان دادن به ریاضت در اروپا می بیند، اظهار امیدواری کرد که صدر اعظم آلمان، آنگلا مرکل، دیدگاه خود را نسبت به اروپا تغییر دهد: «در این جا فقط بانک ها ینستند، مردمی هم سهتند که دارند زندگی می کنند»
«کریستوس» نیز به عنوان یک معلم در یک مدرسۀ خصوصی به تدریس مشغول است و او نیز به دلیل فرا رسیدن تابستان اخراج شده. طی کمتر از یک دهه، حقوق او از ۱۶ هزار یورو در سال به تنها ۶ هزار یورو کاهش یافته است. او اکنون مجبور است هزینه های درمان مادرش را که به شدت بیمار است، پرداخت کند و تنها ۲۵۰ یورو در ماه برای پرداخت اجاره، بیمه و خوراک دارد.
او امیدوارم است که بدهی ها بخشوده شوند تا یونان بتواند پول را برای سر و سامان دادن به اقتصاد خرج کند. اما او اعتماد اندکی به رهبران اروپا برای توافق در این مورد دارد: «امید ما این است کاری که ما انجام دادیم، به دیگران هم امیدِ بلند شدن بدهد. چون آن ها نمی توانند مردم را له کنند. سایر مردم به نفع خودشان هم که شده باید به این شعله ای که ما روشن کردیم، سوخت برسانند. ما به کمک مردم سایر کشورها نیاز داریم. من فکر نمی کنم مردم آلمان خواهان زجر کشیدن مردم یونان باشند».
«النی» یک کارگر ۲۴ ساله از جزیرۀ «کرت» یونان است. او گفت: «من خانه نبودم، بنابراین نتوانستم رأی بدهد. اما اگر می توانستم، رأی “نه” می دادم. فکر می کنم آن ها برای دست یافتن به یک توافق بهتر، کمی بهتر از توافق قبلی، تلاش می کنند.»
او گمان می کرد که هر توافق جدیدی که به دست بیاید، کاهش هزینه های اجتماعی در آن گنجانده خواهد شد و گفت: «فکر نمی کردم خیلی تفاوتی داشته باشد. من واقعاً در این مورد مثبت نیستیم».
وقتی از او سؤال شد چگونه به توافق با اعتباردهندگان بر مبنای ریاضت واکنش نشان خواهد داد، او گفت: «من رأی “نه” دادم، بنابراین چنین توافقی را نمی خواهم». او گفت که یک توافق جدید «بدتر از توافق فعلی نخواهد بود، منتها وضعیت از چیزی که چهار سال پیش بود بدتر خواهد شد».
«النی» در مورد پیامدهای بحران اجتماعی گفت: «علت اصلی این که بسیاری از مردم هنوز از ریاضت نمرده اند این است که با والدین شان زندگی می کنند».
او گفت «من مطمئن بودم که نتیجۀ رأی، “نه” خواهد بود» و افزود «من فکر می کردم که فقط ثروتمندان رأی “آری ” می دهند و این جا هم ثروتمندان زیادی باقی نمانده. بنابراین چندان در مورد نتیجۀ رأی مضطرب نبودم. ما جوان ها بدون هر نوع هشداری به این وضعیت کشانده شدیم و الآن همان طوری هستیم که می بینید. ما استطاعت زندگی کردن نداریم. اگر وضعیت همین طور باقی بماند، فکر نکنم هیچ کسی به سنّ و سال من بخواهد بچه داشته باشد».
«النی» پنج سال پیش زمانی که بحران آغاز شد، دانشجو بود. «از همان آغاز من مطمئن بودم که وضعیت قرار است بدتر شود». او در مورد وضعیت «کرت» گفت که بیش از ۷۰ درصد به ردّ توافق ریاضتی با اتحادیۀ اروپا رأی دادند، اگر چه جمعیت این منطقه به اندازۀ سایر مناطق یونان تحت تأثیر پیامدهای کاهش هزینه های اجتماعی قرار نگرفت.
او به خبرنگاران ما گفت که نمی توانسته به تظاهراتِ رأی «نه» در آتن که چند روز پیش از رفراندوم برگزار شد، بپیوندد. او اظهار تأسف می کرد که بعد از چندین تظاهرات وسیع قبلی علیه ریاضت، «هر بار چیزی مثل این اتفاق می افتد، هر بار مردم خشم خورد را بیرون می ریزند»، ولی برنامه های ریاضتی پیش می رود.
«النی» ماه ژانویه به سیریزا رأی داد و گفت «ما واقعاً به چیزی متفاوت نیاز داشتیم». به گمان او راه حل بحران اقتصادی و ریاضت بی وقفه، «این نبود که مردم را مسئول پرداخت بهای آن کنیم. پول ما به مراتب کمتر از چیزی است که برای زنده ماندن نیاز داریم. این ثروتمندان هستند که باید پول کمتری داشته باشند».
«النی» گفت که رسانه ها هر کاری را که ممکن بوده برای تحقق ردی «آری» انجام داده بودند و اضافه کرد «حدس می زنم با اینترنت ما امید داریم. فکر می کنم اگر اینترنت نبود، ما رأی “نه” نداده بودیم، چون تبلیغات برای رأی “آری” واقعاً شدید بود. این جا به ما می گفتند که در صورت رأی “نه” هر کسی گوشۀ خیابان از گرسنگی می میرد. یکی خانمی در تلویزیون می گفت: ثروتمندان و فقرا، همگی می خواهد رأی آری دهند»
او در ارتباط با وضعیت خود گفت: «هر شغلی هم پیدا کنم، بدون کمک والدینم نمی توانم زنده بمانم. این وضعیت را نمی خواهم». شغل قبلی او فروش سیم کارت موبایل به عابرین در ازای ماهانه ۴۰۰ یورو بود. او گفت: «از این پول باید اجاره خانه، آب و برق و غذا را پرداخت می کردم و هیچ پولی برایم باقی نمی ماند. به علاوه باید ۱۰۰ یورو ماهانه بابت دارو پرداخت کنم. من بیمۀ دارو دارم، اما همه چیز را پوشش نمی دهد. بنابراین مجبورم خودم بابتش پرداخت کنم».
او ادامه داد: «گاهی باید از والدینم پول بخواهم. ما به عنوان افراد جوان نمی توانیم پس انداز کنیم. نمی خواهیم ثروتمند باشیم، فقط یک زندگی نرمال می خواهیم. قرن بیست ویکم هست. ما بیش از این می خواهیم».
۸ ژوئیۀ ۲۰۱۵
