آخرین تقلاهای سیریزا برای توافق

– افزایش نرخ های مالیات بر ارزش افزوده، شامل برخی مواد خوراکی و رستوران ها تا ۱۰ درصد، که این خود یک ضربۀ تعیین کننده به مصرف کنندگان و حرف و مشاغل خرد است.

– حذف مزایای بازنشستگی پیش از موعد از سال ۲۰۱۶ طی سه سال. تأثیرات مخرب این سیاست برای کارگران مشاغل سخت و زیان آوری که ناگزیر به بازنشستگی زودهنگام هستند، روشن است.

– افزایش سهم پرداختی کارگران و کارفرمایان به صندوق های بازنشستگی که بنا به گزارش ها ۲ درصد است. در واقع افزایش سهمی که کارگران باید از محل حقوق و دستمزدهای خود برای صندوق بازنشستگی پرداخت کنند، عملاً به معنای اِعمال نوعی مالیات بر آن هاست.

– افزایش هزینۀ ویژۀ «بهداشت و درمان» و اخذ آن از صندوق های بازنشستگی که معادل است با کسر ۱ درصد از صندوق های بازنشستگی اصلی و ۵ درصد از صندوق های بازنشستگی تکمیلی.

– کاهش هزینه های دفاعی، که هرچند باید صورت بگیرد، اما بدون سایر تمهیدات منجر به کاهش مشاغل و افزایش بیکاری می شود.

– افزایش در نرخ های مالیات بر شرکت ها برای بنگاه هایی که سودآوری آن ها بیش از ۵۰۰ میلیون یورو برآورد می شود. این مطالبه هرچند صحیح، ولی بسیار دیرهنگام است. افزایش مالیات بر شرکت های سرمایه داری، ضمن ایجاد تقابل شدیدتر بین آن ها و طبقۀ کارگر، منجر به سقوط سرمایه گذاری از سوی بخش خصوصی می شود. در نتیجه برای انجام پروژه های فوری و حیاتی اجتماعی، ناگزیر باید سرمایه گذاری عمومی دولت را جایگزین آن کرد. منتها برای رسیدن به این هدف، باید بر جریان سرمایه نظارت داشت، و این محقق نمی شود مگر با ملی سازی بانک ها و صنایع کلیدی تحت کنترل و یا مدیریت دمکراتیک خودِ کارگران.

– افزایش نرخ های مالیات بر درآمد برای افرادی با درآمد بیش از ۳۰ هزار یورو در سال. به این ترتیب افرادی که سالانه درآمدی بیش از ۲۵ هزار پوند (۳۵ هزار دلار) دارند، علاوه بر افزایش سهم پرداختی به بیمۀ تأمین اجتماعی، مالیات بیش­تری پرداخت خواهند کرد که این نیز ضربه ای به اکثریت است.

– نهایتاً و بدتر از همه این که حکومت یونان با توقف پرداخت حقوق بازنشستگی ویژه برای فقیرترین بخش جامعه (EKAS) از سال ۲۰۱۸، توافق نموده است.

این ها مهم­ترین پیشنهادهایی بوده است که تاکنون از سوی سیریزا روی میز قرار گرفته و منتظر پاسخ تروئیکا است.