ما مرعوب حملۀ تروریستی «نیس» نخواهیم شد!

برگردان: آرام نوبخت

آن چه روز چهارشنبه ۱۴ ژوئیه در «نیس» رخ داد، یک اقدام مهیب بود. پس از نمایش آتش بازی در «پرومناد دز آنگله»، رانندۀ کامیونی عامدانه بیش­ترین تعداد مردم شرکت کننده در جشن را زیر گرفت. این بار نیز مردم بیگناه قربانی شدند. ما این حملات و بزدلی احمقانۀ پشت آن را محکوم می کنیم. آنانی که جان دادند، برادران و خواهران ما بودند؛ کارگرانی که در تعطیلات به سر می بردند، گردشگران، بازدیدکنندگان خارجی، خویشاوندان، مستمری بگیران، فارغ از اصلیت و فرهنگ خود.

آیا این اقدامی برنامه ریزی شده بود؟ یا ناشی از مشکلات روانی رانندۀ پشت فرمان؟ تا به الآن چیزی نمی دانیم، اما همۀ ما یک احساس واحد داریم: اندوه و خشم. این عمل را چه یک فرد انجام داده باشد، چه داعش یا هر گروهی که مسئولیت اش را به عهده بگیرد، باید روشن کنیم که روش های به کار رفته در این حملۀ تروریسمی همانی است که گروه های فاشیست، دیکتاتوری ها و ارتش های اشغالگر به کار می برند. هر بهانۀ مذهبی یا غیر آن هم که آورده شود، حذف مردم بی دفاع با این خونسردی، نشان از یک ایدئولوژی راست افراطی دارد.

هیچ چیزی نمی تواند این حملات وحشیانه را توجیه کند، درست همان طوری که هیچ چیز نمی تواند حملۀ هفتۀ قبل در بغداد با ۲۹۲ کشته یا حملات ۲۹ ژوئیه در استانبول را توجیه کند. گروه هایی مانند داعش، یا آن هایی که مسئولیت چنین حملاتی را به عهده می گیرند، قادر نیستند حمایت هیچ بخشی از مردم را به سوی خود جلب کنند. نه این جا، نه قطعاً بین مسلمانان و نه هیچ جای دیگری. این نیروهای متوحش نمی توانند ادعا کنند که مشغول مبارزه با جنگ فرانسه یا ایالات متحدۀ امریکا هستند. در واقع همه جای دنیا مزدوران و گانگسترهایی هستند که چنین گروه هایی را می گردانند، چه در فرانسه، بلژیک، عراق، لیبی یا نیجریه. به علاوه روش های آن ها، به قصد جلوگیری از هرگونه اعتراض سازمان یافته به رژیم های وحشی و قرون وسطایی است که قصد دارند روی کار آورند. اگر مرگ شهروندان غیر نظامی به دنبال این حملات می تواند مردم را مأیوس کند، همین گفته در مورد مرگ شهروندان نظامی با بمباران های امپریالیستی هم صدق می کند. سیاست ترور با ایجاد فضای رعب و وحشت، تنفر و سوء ظن، صرفاً طبقات حاکم را تقویت می کند.

وضعیت فوق العاده: پاسخ هنوز منفی است!

باری دیگر حکومت و گروه های سیاسی مختلف حامی سرمایه داران، از اندوه و خشم مردمی بابت این قساوت ها بهره برداری کرده اند تا ما را متفرق کنند. نه تمدید وضعیت فوق العاده و نه بسیج ۵۰۰ هزار سرباز ذخیره، هیچ یک نمی توانند امنیت ما را تضمین کنند. وضعیت فوق العاده هرگز راهی برای جلوگیری از اقدامات تروریستی نبوده است. وضعیت فوق العاده، ماه نوامبر ۲۰۱۵ معرفی شد و اکنون برای سه ماه دیگر تمدید شده است. اما با این وجود مانعِ مرگ ۸۴ انسان دیگر در روز گذشته نشد. وضعیت فوق العاده نمی تواند امنیت حقیقی را برایمان به ارمغان بیاورد.

در عوض وضعیت فوق العاده یک سلاح واقعی است در دست «والس» و «اولاند»؛ سلاحی که به آن ها اجازه داده است از دسامبر ۲۰۱۵ با ممنوعیت تظاهرات و تحدید مخالفین سیاست هایشان، هرگونه بسیج مردمی را خفه کنند (نخست تظاهرات علیه نشست تغییرات آب و هوایی-COP۲۱- سرکوب شد و سپس جنبش اجتماعی توده ای علیه اصلاح قانون کار).

ما هرگز به چیزی تن نمی دهیم که مرتکبین این حملات می خواهند به ما تحمیل کنند: حسّ ترس. ترور، یک سلاح سیاسی است با هدف جلوگیری از وحدت کارگران، ایجاد رخوت و انفعال از ترس و تقویت نژادپرستی. اما ما اجازه نمی دهیم که مرعوب یا متفرق شویم!

وحدت کارگران و جوانان در برابر بربریت و نژادپرستی

ما امنیت خود را به دست حکومت والس-اولاند یا سیاستمداران «جبهۀ ملی» نمی سپاریم. سیاست های اینان، چیزی نیست جز یک ضدّ انقلاب اجتماعی واقعی و ناامنی اجتماعی دائمی، بدان صورت که با تغییرات اخیر قانون کار به تصویر درآمد. با دستمزدهای تحقیرآمیز، مشاغل بی ثبات و بیکاری، ما به لبۀ تیغ رانده شده ایم. همۀ این ها خاک حاصلخیزی هستند برای پروش همه نوع ایده های ارتجاعی خشونت بار؛ ایده هایی که از فقر و ناامیدی از آینده در نظام سرمایه داری تغذیه می شوند.

کسانی که جرأت کرده اند معترضین به قانون کار و فعالین اتحادیه های کارگری را مساوی با تروریست ها معرفی کنند، به نفع شان است که بلافاصله عذرخواهی کنند. در واقع هیچ حکومت یا گروه تروریستی وجود ندارد که نیرومندتر از وحدت کارگران و جوانان در یک مبارزۀ فراگیر باشند. زمانی که یک میلیون نفر از ما متحدانه علیه سیاست های حکومت و یورش به حقوق کارگران فرانسه روزهای ۳۱ مارس و ۱۴ مارس در خیابان ها بودیم، نیروی خود را به نمایش گذاشتیم. مبارزۀ مشترک، تنها راه جلوگیری از لغزیدن مردم به سوی دلسردی و یأس است. این چنین است که می توانیم با ریشه های تروریسم، تفرقه و نژادپرستی مبارزه کنیم.

برای مبارزۀ واقعی علیه تروریسم و نفرت، باید متحد شویم و با سیاست هایی که چنین پدیده هایی را تغذیه می کنند، دربیفتیم. تنها با مبارزه علیه سرمایه داری- نظامی که کل جامعه را حول محور سود مشتی انسان سوار بر گردۀ اکثریت می گرداند- می توانیم منشأ بربریت را ریشه کن کنیم و آینده ای امن و شایسته را برای همه رقم بزنیم. جامعه ای دیگری ممکن و ضروری است: سوسیالیسم.

۱۶ ژوئیۀ ۲۰۱۶