خیزش توده‌ای و چشم‌انداز ما
درحالی به چهلمین روز کشتار خیابانی آبانماه نزدیک می‌شویم که از ساعات اولیۀ صبح امروز، اینترنت در بسیاری از استان‌ها مختل و در مواردی قطع شده است.
اینکه وقوع شورش‌هایی در قامت «دی» و «آبان» در بازه‌های زمانی کوتاه‌تر، تهاجمی‌تر و با ریتم تندتری گریزناپذیر خواهد بود، در هفته‌های گذشته بارها گفته‌بودیم.
اما سؤالی که این روزها دهان به دهان می‌چرخد آنست که آیا دی‌ماه می‌تواند آبستن خیزش توده‌ای دیگری باشد؟ کار ما پیش‌گویی آینده نیست، بلکه ارزیابی از شرایط به نحوی است که بتوانیم وظایف خود را متناسب با آن تعیین کنیم. با این نگاه، «دی» و «بهمن» و «فروردین» فقط اسامی هستند با ظرفیت‌های تاریخی مشابه. محور مسئولیت‌های ما اما یکی است.
جنگ خیابانی ضرورتاً باید از همین امروز چشم‌انداز روشن و بابرنامه داشته باشد. جنگ ما برای سرنگونی، با بدیلِ پس از سرنگونی گره خورده و از هم جدا نیستند.
از همین رو باید بتوان به شکل مصداقی‌تری این چشم‌اندازِ برنامه‌ای را تشریح کرد. در اینجا به مهمترین بندهایی که به زعم ما ضروریست که مطرح کرد و جاانداخت می‌پردازیم:
🔻در شرایط خیزش توده‌ای :
◾️ جنگ خیابانی بدون اتصال به اعتصاب عمومی شانسی برای پیروزی ندارد. اعتصاب سیاسی، مهمترین سلاح کارگران است و بنابراین بخشی از شعارهای توده‌ای در خیابان‌ها باید رو به کارگران و با خواست پیوستن‌شان با سلاح اعتصاب به خیزش مردمی باشد.
◾️مسلح شدن توده‌ها یک مرحلۀ اجتناب‌ناپذیر از جنگ ماست: ج.ا با قدرت سلاح برجا مانده و بدون سلاح هم به زیر کشیده نخواهد شد. مسلح‌شدن هر قدر منسجم‌تر و در قالب هسته‌ها و تقسیم وظایف درونی باشد شانس بیشتری برای دخالتگری و بقا دارد.
◾️سپاه و ارتش و قوای شبه‌نظامی نزدیک به آنان، نه «برادران» ما که دو بازوی اجرایی سرکوب و حفظ ج.ا هستند و انحلالشان بخشی از نبرد ما. تشویق سربازان به تمرد و سرپیچی از اجرای فرمان تیر، اقدامشان برای رساندن سلاح به مردم و پیوستن‌شان به جنگ خیابانی «همراه با سلاح»، ضروری است.
◾️ پزشکان، پرستاران و دانشجویان پزشکی در شرایط کشتار، ضروریست که شبکه‌های درمانگر معتمد و زیرزمینی تشکیل دهند تا هم به نجات مجروحان بیایند و هم مکانیسم‌هایی را طراحی کنند که جلوی تحویل مجروحان به نیروهای امنیتی در مراکز درمانی گرفته شود. هزاران هزار مجروح بدون وجود این شبکه‌های درمانگر مستقل نه شانسی برای نجات دارند و نه ادامۀ مبارزه.
◾️همبستگی طبقاتی با اعتراضات منطقه‌ای یکی از وظایف ماست اگر به یاد داشته باشیم که ج.ا در همین روزها رسماً و مستقیماً مشغول سرکوب اعتراضات عراق و لبنان هم است.
🔻در شرایط اعتصاب عمومی :
◾️ضروریست به شکل مسلحانه از اعتصاب در مراکز کار در برابر حراستِ مسلح و هجوم نیروهای امنیتی دفاع کرد.
🔻در شرایط وقوع جنگ داخلی یا حملۀ خارجی :
◾️ضروریست «جبهۀ سومی» مجزا از دو جبهۀ ارتجاعی سرمایه‌داری تشکیل داد؛ یعنی مستقل از ۱-جمهوری اسلامی و متحدانش مثل پوتین و اسد و … ۲-آمریکا و ناتو و عربستان و نیروهای نیابتی‌شان.
ین جبهۀ سوم متشکل از توده‌های مسلح کارگران و مردمی است که با اتکای به قدرت سلاح، اشغال بخش‌های کلیدی اقتصادی و آزاد کردن مناطق، ادارۀ مناطق آزادشده را مستقلاً و مستقیماً در دست خودشان می‌گیرند.
🔻در فردای سرنگونی یا آزادسازی منطقه‌ای (یعنی در هر نقطه‌ای که به دست نیروهای انقلابی بیفتد و آزاد شود)
◾️در شرایطی که شیرازۀ امور از دست حکومت مرکزی در رفته یا قدرت حاکم سقوط کرده است، توده‌های مسلح مردم خواهند بود که می‌توانند رأساً خودشان ادارۀ امور را به دست بگیرند: از تأمین مواد اولیه و ادارۀ کارخانه تا تأمین سوخت و خوراک؛ از حمل و نقل و ایست بازرسی تا دفاع مسلحانه از شهر و رسیدگی به مجروحان؛ می‌توانند و ناگزیرند مستقیماً و زیر نظارت خود نماینده انتخاب کنند. گویی عملاً خودشان در کف خیابان یک دولت شکل داده باشند (ولو دولتی که هنوز غیررسمی، تثبیت‌نشده و شکننده است).
این قدرت چه در یک کارخانه باشد چه در مقیاس یک منطقه «#شورا» نام دارد که سنگ بنا و پایۀ دولت سراسری کارگران و جایگزینِ ج.ا است.
با تثبیت این قدرت از پایین است که این بندها می‌تواند و باید به اجرا گذاشته شود:
◾️آموزش رایگان کیفی، بیمه‌های بیکاری و سلامت، مسکن عمومی استیجاری با قیمت پایین
◾️جدایی کامل دین از دولت، آزادی بیان و تشکل، اعطای تمام حقوق دموکراتیکِ زنان، اقلیت‌های جنسی، خداناباوران، اقلیت‌های مذهبی و قومی تحت ستم و…
◾️مصادرۀ صنایع بزرگ و معادن و بنیادها و اوقاف و اراضی بزرگ و… به نفع مالکیت عمومی و تحت ادارۀ دموکراتیک شوراهای کارگران و زحمتکشان و سربازان
◾️تضمین حق تعیین سرنوشت برای ملل تحت ستم در ایران
و…
کمیته عمل سازمانده کارگری – ۴ دی ۹۸