مسائل طبقاتی به دنبال «گردباد مَتیو»
گردباد متیو همچنان به حرکت خود از کارائیب تا کرانه های دریای جنوب شرقی ایالات متحدۀ امریکا ادامه می دهد. سیل و بادهای سهمیگن مسیری به طول بیش از هزار مایل را از هائیتی و کوبا و باهاماس تا جزایر کارولینای جنوبی درنوردیده و ویران کرده اند.
ابعاد کامل ویرانی های گردباد در کشور فقیر هائیتی هنوز مانده تا آشکار شود. روز جمعه میزان تلفات رسمی به بیش از ۸۰۰ نفر صعود کرد. با دسترسی مددکاران به نواحی دورافتادۀ کوه ها و سایر بخش های کشور که مسرشان با طغیان رودها و ازجا کنده شدن درختان قطع شده است، این رقم به مراتب بیشتر خواهد شد.
دستکم چهار نفر در ایالات متحدۀ امریکا جان باخته اند، در حالی که میلیون ها تن با قطع برق و تخریب منازل به خاطر سیل و تندبادها رو به رو شده اند.
به روال همۀ بلایای طبیعی، ویرانی های به جای مانده پرده از نابرابری اجتماعی شدیدی برداشته است که شاخصۀ نظام سرمایه داری است.
کلّ بار و لطمات نابودی به گردۀ آسیب پذیرترین مردم می افتد- فقرایی که نه استطاعت تخلیۀ منازل را دارند و نه گزینه ای به جز دست و پنجه نرم کردن با مرگ در آلونک ها یا تریلرهای مسافرتی که در برابر بادهای تند و سیل و سقوط درخت تاب نمی آورند. دلیل بنیادی مرگ و ویرانی گردباد نیست، بلکه فقر است؛ فقری که با اقدامات حکومت برای تقویت منافع ثروتمندان ترکیب شده است.
رسانه های امریکا در حال حاضر پیامدهای توفان را در امریکا بی وقفه پوشش می دهند، اما اشاره ای به تبعات توفان، این که چه طور زندگی مردم برای همیشه متأثر می شود یا شرایط اجتماعی مسبب ویرانی هایی که گزارش می دهند، نمی شود. وضعیت هائیتی که تا به الآن بدترین ویرانی را تجربه کرده اساساً نادیده گرفته شده است.
هائیتی یکی از فقیرترین کشورهای جهان است. وقتی پنج شنبه شب گردباد هجوم آورد، مرگ حداقل ۸۴۲ تن تأیید شد. هیچ گونه تمهیدات قابل توجهی برای محافظت از مردم جزیزه ای که به کرّات هدف گردبادها و سیل قرار گرفته اتخاذ نشده است.
در سال های اخیر هائیتی به طور مداوم در معرض بلایای طبیعی یا ساختۀ دست انسان بوده که منجر به مرگ و ویرانی گسترده شده است. چهار گردباد در سال ۲۰۰۸، مرگ بیش از ۸۰۰ نفر را به دنبال داشت.
با وجود «کمک»های بنیاد کلینتون و سازمان ملل، این کشور هنوز از زلزلۀ ۲۰۱۰ که قریب به ۹۰ هزار کشته بر جای گذاشت بهبود نیافته است. متعاقباً اپیدمی وبا که به دست نیروهای حافظ صلح سازمان ملل شروع شد، تاکنون جان بیش از ۱۰ هزار تن را گرفته است.
در ایالات متحدۀ امریکا، زنی جمعه بعدازظهر به خاطر سقوط درختی بر روی تریلر مسافرتی که او و همسرش از توفان به آن پناه برده بودند، کشته شد. حداقل دو فرد سالخورده به خاطر وخامت وضع سلامتی خود درگذشتند، چرا که مددکاران اورژانس نمی توانستند به آن ها دسترسی پیدا کنند.
با وجود این که به میلیون ها نفر در نواحی بحران زدۀ جنوب شرقی امریکا دستور تخلیه داده شده، اما از حداقلی ترین حمایت ها برای انجام این کار دریغ شده است. بسیاری از پسِ هزینۀ اجازۀ اتاق هتل یا بنزین سفر برنمی آیند. بخش قابل توجهی از کسانی که منازل را تخلیه می کنند، فاقد منابع یا بیمۀ مکفی سوانح سیل یا توفان هستند، یعنی بیمه هایی که با برخورداری از آن ها در صورت آسیب به منازل، امکان بازسازی و باگشت به خانه را خواهند داشت.
منابع بی انتهایی به ارتش امریکا سرازیر می شوند، در حالی که بودجۀ زیرساخت های ابتدایی خالی است و طبقۀ حاکم ادعا می کند که «پول نداریم». این گفته، یک مضحکۀ تهوع آور است. ۵ تریلیون دلاری که برای جنگ در ۱۵ سال گذشته تلف شده، می توانست پول لازم برای تمامی مدارس و سیستم های آب و پُل و حمل و نقل و سایر زیرساخت های حیاتی امریکا را تا سال ۲۰۲۰ تامین کند و حتی اضافه هم بیاید. تازه این رقم شامل منابع عظیم و هنگفت پولی نمی شود که در انحصار شرکت ها و نخبگان مالی است.
نه ترامپ و نه کلینتون هیچ پاسخی برای بحرانی اجتماعی که گردباد متیو به نمایش گذارده است، ندارند. هر دو متعهد به بسط جنگ های امریکا در خارج و تشدید حملات به طبقۀ کارگر در داخل امریکا و جهان هستند. این دو کاندیدای دو حزب بزرگ سرمایه داری، نمایندۀ جناح های مختلف یک طبقۀ حاکم واحدند، طبقه که ناظر بر یک نظام اجتماعی و اقتصادی ورشکسته است.
تراژدی هایی نظیر توفان متیو یادآور مهیب هزینۀ انسانی سرمایه داری و غارت های امپریالیسم امریکا هستند. سوسیالیسم به وقوع گردبادها پایان نخواهد داد؛ اما سرمایه گذاری عظیم در زیرساخت های اجتماعی، برنامه ریزی عقلایی و سازمان یافتۀ اقتصاد جهانی و محو فقر، از ویرانگرترین پیامدهای این بلایا جلوگیری خواهد کرد.
۸ اکتبر ۲۰۱۶