کمپ‌های پناهندگی استرالیا:  «با ما مثل حیوان رفتار می شود»

در این میان کودکان پناهندگان به طور اخص دستخوش آسیب های شدیدی شده اند، به طوری که ۵۱.۳ درصد از موارد پوشش یافته در اسناد افشاشدۀ گاردین دربارۀ خشونت، بدرفتاری و غیره، مرتبط با کودکان بوده است؛ از جمله ضرب و شتم کودکان به دست نگهبانان و گزارش هایی مبنی بر آزار و تعرض جنسی.

سپتامبر ۲۰۱۴، معلمی در یکی از کمپ های پناهندگی گزارش داد که زن پناهندۀ جوانی درخواست ۴ دقیقه دوش (به جای دو دقیقه) کرده بود، اما «درخواست او به شرط رابطۀ جنسی پذیرفته شد». در گزارش او آمده بود که «یک نگهبان مرد هست. آن خانم نگفت که آیا این اتفاق افتاد یا نه. اما افسر نگهبان می خواهد که پسران یا دختران را موقع دوش گرفتن ببیند».

کودکانی که دچار شوک و ضایعات روحی شده اند، در معرض مخاطرات دیگری هم هستند. دختری به نشانۀ اعتراض لب های خود را به هم دوخت، اما نگهبانان او را با خنده مسخره کردند.

خودسوزی خبرساز یک پناهجوی ۲۳ سالۀ ایرانی در مقابل مسئولان سازمان ملل در ماه آوریل امسال، تنها یکی دیگر از مواردی است که شرایط غیرقابل تحمل این کمپ ها را نشان می دهد.

حتی کارکنان خودِ کمپ های پناهندگی- اعم از معلم ها، نگهبانان، تیم پزشکی، مدیران و سایرین- نیز توصیفاتی به دست داده اند که تصویر ملموسی از گزارش ها به دست می دهند یا دست کم تجسم آن را امکان پذیر می سازند. همین اواخر بیش از ۱۰۰ تن از کارکنان سابق و فعلی بازداشتگاه های موقت پناهجویان با برپایی یک اعتراض خواهان انتقال فوری کلیۀ پناهندگان شدند؛ به گفتۀ آن ها زندگی کودکان در آن جا دارد «تباه» می شود.

پول سازی از فلاکت و مخمصۀ پناهجویان

کمپ های پناهندگی استرالیا در خارج از خاک این کشور، از طریق شرکت هایی خصوصی به نام های «Broad Spectrum» و پیمانکار آن «Wilson Security» اداره می شوند. با وجود ادعای آن ها مبنی بر بهبود شرایط کمپ ها و افزایش کیفیت زندگی در جزایر، کاملاً عکس این گفته ها رخ داده است. گزارش های اولیه حاکی از آنند که زورگیری، تسهیلات پیش پاافتاده و ده ها مورد خودکشی همراه با ایجاد نقص عمدی در اعضای بدن به امری شایع مبدل شده اند. بسیاری از پناهجویان سال ها در کمپ هایی نگه داشته شده اند که تنها اختلالات و مشکلات شدید سلامت روانی را برای آنان به جا گذاشته اند.

همین نوع زندان های غیرانسانی هستند که سیاستمداران نژادپرست هنگ کنگ نظیر «رجینا ایپ» و «پریسیلا لیونگ می فان» برایش هورا می کشند. تبلیغات ضدّ پناهندگی این دو سیاستمدار حکومتی، در واقع جزئی از کارزار انتخاباتی آن ها برای پنهان کردن طرح های سیاسی استبدادی و برنامه های ریاضتی خودشان از چشم رأی دهندگان است.

در استرالیا هزینۀ این کمپ ها سالانه قریب به ۷ میلیارد دلارِ هنگ کنگ است که مالیات دهندگان پرداخت می کنند. درست مانند هنگ کنگ، شرکت های خصوصی با بستن قراردادهای ارائۀ خدمات دولتی، آن هم با پول مردم، سودهای فوق العاده به جیب می زنند.

پس از انتشار اسناد موسوم به «اوراق پاناما» و افشای زوایای تاریک کسب و کار برخی «کله گنده»های دنیای سیاست و تجارت سرمایه داری، نام های «توماس کوآک» و «ریموند کوآک»، به عنوان صاحبان بزرگ ترین مجتمع معاملات ملکی هنگ کنگ-«املاک سان هونگ کای»- به چشم خورد.

اسناد پاناما، پرده از ارتباط میان امپراتوری «برادران کوآک» با شرکت «Wilson Security» برمی دارند. شرکتی که در دورۀ مدیریت برادران کوآک، نزدیک به نیم میلیارد دلار از محلّ مالیات دهندگان استرالیا بابت ادارۀ این کمپ ها به چنگ آورده بوده است. کمپ های جزیرۀ «مانوس» واقع در «پاپوآ گینۀ نو» نیز همانند جزیرۀ «نائورو»، یادآور کمپ های زندانیان جنگی در دورۀ جنگ جهانی دوم هستند. مدتی قبل «پیتر داتون»، وزیر مهاجرت استرالیا، اعلام کرد که با دولت پاپوآ گینۀ نو بر سر تعطیلی کمپ پناهجویان به توافق رسیده است، با این وجود هیچ گونه تاریخ معینی برای بسته شدن این کمپ اعلام نکرد.

همۀ این هاست که نشان می دهد مبارزه برای پایان دادن به این سیاست های غیرانسانی در قبال پناهندگان- سیاست هایی که دارد به نوعی هنجار در سراسر جهان تبدیل می شود- از مبارزه با علت ریشه ای پناهندگی اجباری، یعنی کلیت نظام سرمایه داری جدا نیست. دستگاه تبلیغاتی حکومت های سرمایه داری، پناهندگان را مقصر تمام مصایب و آلودگی های اجتماعی معرفی می کنند که در واقع همگی محصول سرمایه داری هستند: از کمبودهای اقتصادی گرفته تا جرم و جنایت و تروریسم. سیاستمداران حکومتی، از نژادپرستی، خارجی ستیزی و تبلیغات ضدّ پناهندگان به عنوان ابزاری برای توجیه و پیشبرد سیاست هایی استفاده می کنند که تنها به نفع همان «یک درصدی»ها است و در عوض اکثریت را بیش از پیش به کام فقر می برد. ورشکستگی سرمایه داری جهانی، جنگ ها و تهاجمات بی پایان و حرص سیری ناپذیر بزرگ ترین ابرشرکت های جهان برای افزایش سود به هر بهای ممکن است که وخیم ترین بحران پناهندگی را از زمان جنگ جهانی دوم به وجود آورده است. وضعیت کمپ های پناهجویی استرالیا، یونان، ترکیه و غیره، و تبدیل پناهندگی به یک کسب و کار پررونق و پول ساز، آینه ای است که سرمایه داری را تمام قد نشان می دهد. بحران پناهندگی، لکۀ ننگی ابدی بر پیشانی سرمایه داری است.

در عوض همبستگی و حمایت های مردمی از پناهجویان، شکل گیری سازمان ها و تشکل های چپ حامی حقوق پناهجویان، به موازات رشد اعتراضات علیه سرکوبی حقوق دمکراتیک داخلی و سیاست های ریاضت اقتصادی و مداخلات نظامی امپریالیستی، آن بستر و نیروی مترقی و عظیمی است که اگر به سوی سرنگونی سرمایه داری جهت داده شود، می تواند یک بار و برای همیشه بحران پناهندگی و مصایب پناهجویان را به تاریخ بسپارد. وضعیت دردناک پناهجویان در کمپ های استرالیا و دیگر نقاط جهان یک بار دیگر نشان می دهد که دوراهی «یا سوسیالیسم، یا بربریت» نه صرفاً یک شعار تهییجی، که یک واقعیت زنده و تنها انتخاب ممکن است.

۲۴ اوت ۲۰۱۶